Overleven vliegtuigongeluk Libië

Wat doe je als je als negenjarige jongen als enige een vliegtuigramp overleeft zoals bij de ramp op 12 mei 2010 bij de stad Tripoli in Libië?
Mijn eigen zoon is net negen geworden. Je kunt je voorstellen dat me dat raakt, zoals zoveel anderen geraakt zijn. Als psycholoog krijg ik er vervolgens allerlei gedachten bij, gevoelsmatige en meer professionele gedachten.
De belangrijkste vraag: Hoe gaat dat goed komen met zo�n jongen?

Veel hangt af, denk ik, van de basis die hij heeft meegekregen. Er wordt vaak vanuit gegaan dat je de meeste dingen leert tot vijfjarige leeftijd. In die periode wordt je karakter gevormd, zegt men. Je sterke en je minder sterke kanten hebben zich al ontwikkeld. In de dop ben je de persoon die je gaat worden. Heb je een moeilijk karakter, dan zal je ook aardig wat moeilijkheden tegenkomen in je verdere leven. De kunst is te leren om daar zo goed mogelijk mee om te gaan. Heb je een makkelijk karakter dan zal ook het leven je makkelijker afgaan. Je krijg vaak meer hulp en steun van anderen bij de moeilijkheden die op je pad komen.

Je gunt een kind zoveel mogelijk hulp en steun bij de moeilijkheden die het tegenkomt. Steun van liefst twee ouders, van familie zoals opa of oma, van de juf of meester op school, van buren en vriendjes. De uitspraak �It takes a village to raise a child�, vind ik wat dat betreft zo mooi.

Maar wat als al die steun wegvalt? Wat als mijn eigen zoon dit plotseling overkomt?
Er zal van alles voor hem veranderen. Hij komt mogelijk in een andere gezin in een andere stad. Dat betekent ook een andere school, andere kinderen, een andere juf of meester. Oef, dat is allemaal wel veel verandering voor een kind van negen.
Hoeveel verdriet zal hij hebben? Wat komt er van hem terecht?
Ik denk dat hij veel verdriet zal hebben. Naast het verdriet denk ik dat al die veranderingen erg veel impact hebben. Maar ik denk ook dat hij het zal redden. Ik hoop in ieder geval dat ik hem nu al genoeg heb meegegeven om het te redden.
Als hij niet genoeg heeft meegekregen, hoop ik dat hij meerdere mensen vindt die hem verder helpen. Mijn belangrijkste missie voor mijn kind is, dat hij zal worden die hij in de dop al is. Ik hoop niet dat hij goed bedoelde hulp krijgt, waardoor hij anders moet worden dan hij is.
Als psycholoog heb ik vaak gemerkt dat veel moeilijkheden voortkomen uit het nastreven van dingen die niet bij je passen. Gebeurtenissen kun je verwerken en een plek geven. Je eigen karakter draag je je hele leven met je mee. Ik hoop op mensen die hem steunen om dingen te doen die het beste bij zijn karakter passen.

Dan zou het best goed kunnen komen, denk ik.


Psy-Image ● Karina de Groot ● gz-psycholoog en coach ● Nieuwegein